Het is de vraag of belastingplichtigen als gevolg van de nieuwe artikelen 12b t/m 12bg Wet VPB nog veel onzekerheid percipiëren. De wetgever dwingt belastingplichtigen om een gedegen onderbouwing op te stellen van hun innovatieve voordelen in relatie tot de kwalificerende immateriële activa. In zoverre heeft de wetgever een deel van de handhavingsfunctie (die werd ingevuld via de rulingaanvragen) verdisconteerd in de wetgeving. Daarnaast vragen wij ons af of de wens tot handhaving nog in verhouding staat tot de kosten die een rulingverzoek met zich brengt en de mogelijke onzekerheid volgend op informatie-uitwisseling. Als gevolg van de informatie-uitwisseling hebben rulings immers een multilaterale werking. Wij verwachten dat een informatieplicht (i.p.v. een rulingplicht) t.a.v. innovatieboxafspraken, of althans belastingplichtigen deze optie te bieden, beter aansluit bij het huidige internationale speelveld. In zoverre kan een afspraak over de toepassing van de innovatiebox resulteren in tijdrovende en kostbare TP discussies met belastingdiensten van andere landen. De Nederlandse zekerheid vooraf kan in principe leiden tot (internationale) onzekerheid achteraf. Daarnaast kunnen wij voorstellen dat de angst voor een discussie met het buitenland leidt tot een dempende werking op de toerekening van voordelen door inspecteurs die in beginsel losstaat van de interpretatie van de feiten.Gelet op de spontane informatie-uitwisseling zijn wij een voorstander van het gedegen en op identieke wijze onderbouwen van de beloning van ondersteunende werkzaamheden in innovatieboxafspraken in vergelijking met reguliere APA-verzoeken die (slechts) zien op de beloning van ondersteunende werkzaamheden. Wij zien niet in waarom de toegepaste werkwijze dient te verschillen. Daarnaast kunnen wij ons voorstellen dat elementaire criteria van innovatieboxafspraken worden gepubliceerd. Wij denken hierbij aan de sector, aantal FTE, aantal FTE werkzaam in R&D, R&D kosten in verhouding tot de OPEX, patenten ja / nee, programmatuur ja / nee e.d. Aanvullend zijn wij van mening dat de onderbouwing van de ondersteunende vergoeding in zijn geheel (en uiteraard wel geanonimiseerd) dient te worden gepubliceerd. Een beroep op geheimhouding is lastig te onderbouwen, uitzonderingen daargelaten, in geval van routinematige en ondersteunende beloningen (waar van nature relatief veel vergelijkbare bedrijven onderkend kunnen worden).
Wij zijn een voorstander om bij aan te sluiten bij reële economische nexus om te onderbouwen of belastingplichtigen zekerheid vooraf kunnen krijgen. Deze optie biedt meer waarborgen om in te spelen op de internationale ontwikkelingen dan het publiceren van slechts minimum vereisten (x aantal FTE, minimale kantoorruimte e.d.). Wij lichten aanvullend toe dat beide aanvullende substance criteria: het loonkostencriterium van € 100.000 en het vereiste van een eigen kantoorruimte zonder tegenbewijs naar onze mening strijdig zijn met EU-recht. Gelet op o.a. HvJ EU-arresten Eqiom en Enka (C-6/16), Deister Holding AG (C-504/16) en Juhler Holding A/S (C-613/16) valt immers te vrezen dat het HvJ EU niet zal inzien dat een loonsom lager dan € 100.000 per jaar steeds misbruik bewijst en dat tegenbewijs niet toegestaan zou hoeven te worden. Wij destilleren dit ook uit de Memorie van Toelichting bij de Wet bronbelasting 2020 (18 september 2018) evenals de conclusie van A-G Wattel (zaaknummer 18/00219) van 17 augustus 2018.
