Observing the case, we question whether the facts presented by the CZT are sufficient to make it plausible (aannemelijk maken) that the transfer price agreed between Inventec CZ and Inventec TW deviates from the price that independent parties would have agreed upon under comparable circumstances. The CZT argued that independent entities which both hold title to inventories and perform production activities typically earn a return on their total costs (including materials), rather than solely on their operating expenses. However, to substantiate such a position, the CZT would be expected to provide supporting evidence from comparable independent third-party data, such as financial statements, contractual terms, or other relevant documentation.

The CZT could also refer to its quantified allocation of risks between Inventec CZ and Inventec TW and its adjustment of the ROTC base (to 24.62% of the initial level) as factual support for its position that the transfer price was not at arm’s length.

The post Impact of legal ownership of expensive inventory on PLI – Part II appeared first on NovioTax.

Inventec CZ claimed that acquiring the high-value materials from Inventec TW was a formal requirement with no substantive impact on the economic characterization of its activities. It maintained that it operated as a contract manufacturer, performing narrowly defined production tasks, which ought to be considered routine. Despite being carried out on high-value materials, Inventec CZ claimed that its activities did not involve substantial value creation. Inventec CZ contended that all risks related to the materials were borne by Inventec TW, which retained control over material flows and key decisions.

Accordingly, Inventec CZ argued that it should be remunerated at a cost-plus on operating expenses, excluding material costs. In its transfer pricing, Inventec CZ applied the transactional net margin method (“TNMM”), using operating expenses (9% of total costs) as the profit level indicator (“PLI”). Under this approach, Inventec CZ excluded EUR 680 million of material costs from its value-adding base.

The post Impact of legal ownership of expensive inventory on PLI – Part I appeared first on NovioTax.

By opting for treatment as a partial foreign taxpayer, A is taxed for Box II and III in accordance with the rules of Chapter 7 of the Income Tax Act 2001, i.e. foreign tax liability. In the example outlined, this effectively means that A is not taxed in Box II or III. The joint income is entirely attributed to A in the joint tax return of A and B.

The post The Knowledge Group seeks legal redress: partial foreign tax liability for the 30% employee appeared first on NovioTax.

De kennisgroep bespreekt de situatie waarin een 30%-werknemer (A), gehuwd in algehele gemeenschap van goederen met B, kiest voor toepassing van de partiële buitenlandse belastingplicht. De vraag is hoe in dat geval de toerekening van gemeenschappelijke inkomensbestanddelen en de gezamenlijke rendementsgrondslag van box III moet plaatsvinden tussen de belastingplichtige (A) en zijn partner (B). In het door de kennisgroep gehanteerde voorbeeld behoort tot de algehele gemeenschap van goederen per 1 januari 2024 een inkomen uit aanmerkelijk belang in een buitenlandse vennootschap van € 100.000, een banktegoed van € 800.000 en vermogen van een kind van EUR 100.000.

Door de keuze voor behandeling als partieel buitenlandse belastingplichtige wordt A voor box II en III belast volgens de regels van hoofdstuk 7 Wet IB 2001, zijnde de buitenlandse belastingplicht. Dit houdt in het geschetste voorbeeld effectief in dat A niet wordt belast in box II of box III. Het gezamenlijke inkomen is in de gezamenlijke aangifte van A en B volledig aan A toegerekend.

The post De kennisgroep op zoek naar wetsherstel: partiële buitenlandse belastingplicht voor de 30%-werknemer appeared first on NovioTax.

Mr. X was the sole shareholder and director (without a written employment contract) of X Ltd., a U.K. registered company founded in 2006. X Ltd. does not have a website or phone number, and its registered office address is shared by about 130 other companies/entities, including the tax office. The financial statements of X Ltd., prepared in the U.K., show salary payments to Mr. X in his capacity as director in 2011.

In 2008, Mr. X/X Ltd. entered into a ‘Freelance Agreement’ with Y Ltd., a U.K. company, agreeing to provide aircraft-related maintenance services as a subcontractor to the clients of Y Ltd. Y Ltd. had entered into a ‘Line Maintenance Agreement’ with A GmbH, a German operator and charterer of aircraft, agreeing to provide licensed aircraft maintenance personnel and tools. Between 2008 and 2014, Mr. X carried out his work on the airport premises of A GmbH where changing rooms, administrative areas and common areas were available to the engineers and mechanics working on behalf of Y Ltd. (in rooms rented by Y Ltd. from A GmbH). Among other facilities, the engineers and mechanics had a lockable locker for storing their belongings; a sign bearing their names and that of Y Ltd. was affixed to the locker doors.

At the entrance to the airport premises, all personnel (including the engineers and mechanics working on behalf of Y Ltd.) had to undergo a security check, after which they were free to move around inside the premises. Mr. X had a security pass for the airport premises. Access was technically possible regardless of the shift schedule. Engineers and mechanics working for Y Ltd. logged in and out of A GmbH’s time recording system at the start and end of their shifts. Y Ltd. issued its invoices to A GmbH based on the working hours communicated to it by A GmbH.

On October 20, 2008, Mr. X had applied for a German tax number. In the questionnaire for tax registration, Mr. X stated that he was self-employed as an aircraft engineer since April 1, 2008, and gave his residential address as a location in Germany. On this basis, the German tax authorities concluded that Mr. X’s income from the aircraft maintenance services provided at the airport in Germany was taxable in Germany. Since Mr. X had not filed any tax returns in Germany, the German tax authorities made an assessment of his German tax liability for 2008 based on his time logs and invoices from Y Ltd to A GmbH. Mr. X appealed the assessment, commencing discussions with the German tax authorities. As the discussions progressed, the German tax authorities included the years 2009-2014 in the discussions, assessing Mr. X’s tax liability in Germany the same way they did for 2008.

The post Runway to ‘fixed place PE’: German case on Art. 5(1) appeared first on NovioTax.

In INDEGA’s financial statements, costs incurred for these items are recorded as expenses, and the reimbursements received are recorded as non-operating income. The expenses are therefore treated as pass-through items, intended to show no net effect on INDEGA’s profit and loss. Within INDEGA’s TP-model, INDEGA is the tested party for the TNMM with ROTC as the PLI.

The CTA questioned INDEGA’s TP-model, particularly using ROTC as the PLI. Instead, the CTA used ROCE at the PLI and viewed the reimbursements, treated by INDEGA as a pass-through element, as relevant to profitability measurement.

The post Colombian TP-case highlights PLI-selection and proper substantiation of comparability adjustments appeared first on NovioTax.

De Afdeling advisering van de Raad van State verzoekt om oog te hebben voor zijn opmerkingen voordat het voorstel bij de Tweede Kamer wordt ingediend. Vanwege het demissionaire kabinet verloopt de parlementaire behandeling dit jaar anders dan gebruikelijk. Pas na de verkiezingen op 29 oktober 2025 en de komst van een nieuwe Tweede Kamer kan de plenaire behandeling en stemming gaan plaatsvinden. Dit maakt dat het naar verwachting nog wel even zal duren voordat dit Belastingplan zal worden gerealiseerd.

Van de acht wetsvoorstellen zijn voor onze praktijk de volgende maatregelen het meest relevant:

The post Prinsjesdag 2025: van hoedjesparade tot belastingplannen appeared first on NovioTax.

The post Strategic Insights into Transfer Pricing: Unveiling Common Audit Red Flags (Part II) appeared first on NovioTax.

Grote schommelingen in de winst van een bedrijf van het ene jaar op het andere trekken natuurlijk de aandacht van de belastingdienst. In elk van deze gevallen is er discussie. Het is daarom van cruciaal belang om de redenen achter winstschommelingen te begrijpen om de geschiktheid van het TP-model en de afstemming ervan op de werkelijke activiteiten van het bedrijf en de marktomstandigheden te beoordelen. Als er geen duidelijke en redelijke verklaring is, kan de belastingdienst een aanpassing van de belastbare winst voorstellen, ervan uitgaande dat het verschil wordt veroorzaakt door een opzettelijke poging om winst te verschuiven.

Natuurlijk kunnen grote schommelingen in de winst worden veroorzaakt door een externe commerciële factor, zoals een afname in de vraag naar de producten van het bedrijf of een probleem in de toeleveringsketen. Maar als het verschil in gerapporteerde winst niet duidelijk wordt uitgelegd in de TP-documentatie en niet wordt gekoppeld aan een verifieerbare externe commerciële factor, zal de belastingdienst zeker de interne transacties nader bekijken om de oorzaak van het verschil te verifiëren. Dit geldt met name als winsten lijken te worden verschoven van een jurisdictie met een hoger belastingtarief naar een jurisdictie met een laag belastingtarief.

Dit kan betekenen dat er sprake is van een grensoverschrijdende verplaatsing van functies, activa en/of risico's ("FAR").

The post Strategic Insights into Transfer Pricing: Unveiling Common Audit Red Flags (Part I) appeared first on NovioTax.

Bewijslast omtrent prijsgeven van een geldverstrekking een zware kluif?

Als op een later moment een onttrekking in aanmerking kan worden genomen, gebeurt dit volgens de Hoge Raad op het moment dat de schuldeiser haar rechten prijsgeeft op grond van de met de aandeelhouder bestaande vennootschappelijke betrekkingen. Uit de opstelling van de Hoge Raad blijkt dat de inspecteur een zware kluif heeft als het gaat om de bewijslast omtrent het begrip “prijsgeven van rechten”. Het Hof hanteert namelijk een materieel criterium voor het prijsgeven van rechten (r.o. 2.2.2 van de hofuitspraak). De relatief uitgebreide onderbouwing van de inspecteur aan de hand van de feiten en omstandigheden vindt het Hof voldoende gemotiveerd (r.o. 4.18 van de hofuitspraak). De Hoge Raad oordeelt hier echter dat de vaststelling en motivering ontbreekt omtrent het vrijwillig prijsgeven van de rechten die de BV haar als schuldeiser toekomen (r.o. 3.5.1). De Hoge Raad merkt op dat evenmin uit de door het Hof weergegeven omstandigheden blijkt dat een vermogensverschuiving naar belanghebbende is geschied met de bedoeling hem als aandeelhouder te bevoordelen, noch dat de BV en belanghebbende zich bewust waren of hadden moeten zijn van die vermogensverschuiving en bevoordelingsbedoeling. Al met al is het oordeel van het Hof onvoldoende gemotiveerd. Op basis van het arrest van de Hoge Raad heeft de inspecteur dus een zware kluif als het gaat om de bewijslast omtrent het begrip “prijsgeven van rechten”. Wij kunnen ons daarom voorstellen dat moeilijk kan worden voldaan aan de gestelde bewijslast van een winstuitdeling door het prijsgeven van de lening door de BV. Dit impliceert dat de Belastingdienst voor een gedegen onderbouwing van een winstuitdeling al direct op het verstrekkingsmoment de voorwaarden en solvabiliteit van de schuldenaar dient te onderzoeken, teneinde voldoende bewijs te kunnen leveren volgens de gestelde criteria door de Hoge Raad. Hierna gaan wij nader in op de overweging van de Hoge Raad over de beoordeling op het verstrekkingsmoment.

Beoordeling op het verstrekkingsmoment

Indien een belaste winstuitdeling niet in aanmerking kan worden genomen omdat de BV (als schuldeiser) haar rechten (formeel) niet prijsgeeft, kan vermoedelijk alleen nog een belaste winstuitdeling in aanmerking worden genomen indien op het verstrekkingsmoment van een lening wordt geconcludeerd dat de DGA de lening niet kan of zal terugbetalen (het “kan of zal”-vereiste).De vraag is wat dit “kan of zal”-vereiste betekent in het licht van de bewijslast. Hoe wordt de bewijslastverdeling ingevuld bij een dergelijke open norm? Het “kan”-vereiste is objectief te beoordelen aan de hand van de solvabiliteit van een schuldenaar. Het “zal”-vereiste, daarentegen, is subjectief. Wij zijn dan ook benieuwd in welk geval (en op basis van welke criteria/indicaties) een rechter zal oordelen dat is voldaan aan de bewijslast omtrent het “zal”-vereiste. Kan men met deze open norm spreken van een verlichting of een verzwaring van de bewijslast voor de belastingplichtige? Dezelfde vraag kan worden gesteld bij de rechtvaardiging van een eventuele correctie door de inspecteur. Vermoedelijk zal de Belastingdienst het verstrekken van leningen meer materieel gaan beoordelen.In een vergelijkbaar geval kan bijvoorbeeld beargumenteerd worden dat nieuwe geldverstrekkingen aan de aandeelhouder niet bovenop bestaande leningen komen, maar als nieuwe leningen kwalificeren, waardoor een nieuw verstrekkingsmoment ontstaat. Deze nieuwe verstrekkingen moeten volgens de redenering van de Hoge Raad worden beoordeeld aan de hand van het “kan of zal”-vereiste. Het is als belastingplichtige raadzaam om de intenties per geldverstrekking te beoordelen en vast te leggen in een leningsovereenkomst. Eveneens is het zinvol te beoordelen of bestaande leningsovereenkomsten de intenties nog adequaat weergeven.En hoe kan een DGA van zijn of haar BV lenen en voorkomen dat de lening wordt geherkwalificeerd naar een belaste winstuitdeling (met box 2 heffing tot gevolg)? Dat is dus – op basis van het arrest van de Hoge Raad – voornamelijk afhankelijk van de solvabiliteit en de intentie tot terugbetaling van de DGA ten tijde van het verstrekken van de lening.

The post Arrest van de Hoge Raad omtrent de herkwalificatie van een aandeelhouderslening in belaste winstuitdeling: zo helder als koffiedik? appeared first on NovioTax.